20 september Terug naar Nyack en Don jarig.

Vrijdag 20 september

Don is jarig en Howy verrast hem bij het ontbijt. Maar dan moeten we echt voortmaken, alles weer inpakken en het huisje zo achter laten als we het hebben gevonden. Om elf uur moeten we weg zijn. Dat lukt en dan willen we nog even rond kijken in het plaatsje Speculator. Don en Howy willen ons de charityshop laten zien. Wat een feest. Ik wandel nog even naar het gebouwtje waar ik de aanwijzingen had gezien die nuttig zijn als je een beer op je pad treft. Helaas, we hebben geen beer getroffen, we moeten het helaas alleen doen met de beer in de charityshop.

In Nyack gaan we de verjaardag van Don vieren. Maxine en Howard weten een goed restaurant, Don krijgt eindelijk weer eens vlees. Feestelijk eten. 

Dan is er nog een verrassing, een Braziliaans concert in de plaatselijke bibliotheek. Een gitarist, die ook zingt en componeert, met een klarinettist. De bibliotheek is een heel mooi, oud gebouw, heel groot, een enorme collectie boeken. Een geweldige plek,voor een concert, maar de kwaliteit van de muziek is wat wisselend. Niet helemaal wat we ervan verwacht hadden, maar toch zeker de moeite waard. 

Zaterdag 21 september

Howard en Maxine hebben nog meer verrassingen voor ons. Zaterdag beginnen we de dag wel met het lakken van de papier machee, maar dan rijden we noordelijk, langs de Hudson, langs het plaatsje Haverstraw, naar  Manitoga. Een landgoed ten zuiden van Garrison, in de staat New York, dat door Russel Wright, bewerkt is. Waar hij een prachtig huis heeft gebouwd in de stijl van het land en waar hij plaats biedt voor een bijzondere dansvoorstelling. Ivo Baldwin Dance presents:

Het is een prachtige voorstelling, op verschillende plekken in het bos. Met de dans willen ze een deel zijn van de omgeving, in kleur en beweging worden ze een levendig onderdeel. Fascinerend. Helaas word ik tijdens de voorstelling door een wesp in mijn duim gestoken. Ik verbijt de pijn en als we later iets te drinken krijgen bij het huis, vraagt Howy of ze er iets voor hebben, ik krijg een zalf dat het wel wat verlicht, maar inmiddels is mijn duim al rood en warm en dik. 

Na de voorstelling gaan we naar Garrison. Een café aan het treinstation, met uitzicht aan de overkant van de Hudson op een militair terrein. Een mengelmoes van oude en nieuwe gebouwen, allemaal grijs. We eten en drinken er wat en dan gaan Don en ik wandelen. Langs de Hudson, waar leuke huizen, parkjes, tuinen zijn. Als we langs de huizenkant terug wandelen lopen we binnen in een gigantische tweedehands boekwinkel. Gigantisch, boeken, kaarten, posters. Bijzonder. Ernaast is een art Galery die net open gaat en zo te zien is er straks een opening. Ja hoor, prachtige kunst van Henry Klimowicz. Alles is alleen gemaakt van karton. Karton en een lijmpistool. De kunstenaar is er zelf, bezig met een fotoserie. Ik praat even met hem. Even later word ik gevraagd om als belangstellende voor een serietje te poseren.

 Henry Klimowicz , poserend bij zijn werk.

Het is inderdaad de opening. We worden verrast met een drankje en een hapje. We waarschuwen Howy en Maxine, die ook komen kijken en zij zijn net zo enthousiast als wij. Moe naar huis, nog even stoppen in de buurt van Haverstraw, waar volgens Howy en Maxine de lekkerste ijsjes worden verkocht.

Zondag 22 september.

Na de tweede laag lak over de papier-maché en mijn poging om een collage te maken zoals ik Maxine iedere dag zie doen, brengen Howy en Maxine ons naar New York The Queens, waar Linda Munzer en haar man Steve wonen. We gaan met hen naar Eva Munzer, de moeder van Linda. Een nicht van Don die inmiddels bijna 95 jaar is, maar nog bijzonder helder. In 2010 hebben we haar ook bezocht, toen woonde ze nog op zichzelf, nu is ze na een val opgenomen in een bejaardenhuis, ook in Queens. We rijden er met Linda en Steve naar toe. Geweldig, ze herkent ons meteen en is heel blij. Ze wil veel vertellen en Linda heeft foto’s meegenomen van haar en Don samen toen ze klein waren. Eva vertelt me ook over haar jeugd. Hoe ze als 13 jarig meisje van Berlijn naar Amerika ging, vluchtend voor het opkomend antisemitisme en nazisme. Ze waren de laatste joden die mochten vertrekken omdat haar vader had gevochten in de eerste Wereldoorlog. Ze had een vogeltje, een parkietje die ze perse mee wilde nemen en dat is haar gelukt. Een bijzonder verhaal hoe ze dat voor elkaar had gekregen.

EvaDon en Linda

Linda en Steve hadden georganiseerd dat zowel Sean als Mathew met hun vriendinnen mee kwamen eten erna. We vertrokken naar het restaurant Guantanamera waar ze zich al snel bij ons voegden. Heerlijk dat er ook levende muziek bij kwam, maar de gesprekken, die we zo graag wilden voeren, werden wat lastig, veel geschreeuw, What do you say? Maar toch erg leuk. Sean was twee jaar geleden bij ons in Portugal geweest. Mathew hadden we in 2010 alleen als een kleine verlegen jongen gezien. 

Linda en Steve

Sean en Caroline

Mathew en Ling

Howy en Maxine kwamen ons ook weer halen, wat worden we verwend.

Inmiddels is het dinsdagavond 24 september en ik loop iets achter met mijn verhaal. We zijn inmiddels in Washington, of eigenlijk in Arlington, waar de familie van Rocio woont en ik zal de bijzondere belevenissen van maandag en dinsdag hopelijk morgen vertellen.