23-25 september

Maandag 23 september

Vroeg op, want Howy wil ons naar het metrostation in New York brengen voordat hij naar zijn werk gaat, maar graag voor de spits. Om kwart voor 7 rijden we weg. We stappen uit bij het metrostation, Washington hights en gaan met de metro naar Pennstation. Daar vandaan vinden we de plek waar de Vamoose bus zal stoppen. Er is nog niets te zien, tijd voor koffie en een beetje een onrustig gevoel, zal dit wel de goede plek zijn. Dat is het gelukkig. De bus brengt ons, zonder stoppen in vier en een half uur naar Washington. Een vrij saaie reis. Onderweg is het soms de moeite waard om naar buiten te kijken, maar het is vooral snelweg, met aan beide kanten bos en stenen. In de bus is WiFi. Is het daarom zo stil? Iedereen tuurt op een schermpje of slaapt. Wij ook.

Terwijl wij wachten bij Piza Bravo, komt er toch een hele rij mensen op de hoek, even later de bus. Dit is het zicht vanaf onze zitplaats.

We stappen uit bij Café Cosi en na een kopje koffie staat Freddy er met de auto. Goed hem weer te zien. De laatste keer was op nieuwjaarsdag in 2014 in Lima, in Peru. We vierden samen de jaarwisseling. Zijn vrouw, Amélie, was zwanger. Hun kindje zal dus nu 5 jaar zijn. Freddy brengt ons naar het huis van Teresa en als we stoppen zie ik Teresa al lopen. Blij spring ik uit de auto, hoor een doffe klap als er iets op de grond valt. Hee, dat moet mijn telefoon zijn, die op mijn schoot lag. Maar er ligt niets op de grond. Dan zie ik dat er daar een enorme rand open ligt, onder de trottoirband om het water van de straat af te voeren. Daar zal de telefoon toch niet in zijn gevallen?  We zien hem nergens meer. Schrik, maar nu eerst Teresa omhelzen. Wat fijn haar te zien, maar wat een idiote samenloop.

Het huis van Teresa. Bij de stoep zie je het enorme gat waarin mijn telefoon verdween.

We gaan naar het huis van Freddy en Amélie en van de nu 5 jarige Daniël. Hij is heel opgewonden ons te zien en doet zijn uiterste best in Engels, wat hem redelijk afgaat. Thuis wordt alleen Spaans gesproken, op school leert hij Engels. Een heel hartelijk welkom, rondleiding door het huis en er is een fijne kamer voor ons klaar gemaakt. 

Freddy moet naar zijn werk, maar belooft te bellen naar de rioleringsdienst voor de telefoon. Ik probeer het verlies te melden bij mijn reisverzekering. Dat kost heel veel moeite en lukt niet. Je moet een IMEI code weten van je telefoon, nooit van gehoord, ja die staat in je telefoon, maar ja, die is nu juist weg etc. Dan bedenkt Don dat hij ook de rioleringsdienst gaat proberen te bellen. Via de gemeente bereikt hij tenslotte iemand die het probleem snapt, hij belooft te gaan kijken en ons over ongeveer een uur terug  te bellen. Ik geef het eigenlijk op en we gaan wat wandelen in de buurt. Amélie is jarig en het plan is om allemaal samen te gaan eten in een “buffet”restaurant. Wij hebben niet meteen door dat dat een, wat wij noemen, een “all you can eat” restaurant is.

Als Freddy terug komt van zijn werk, willen we vertrekken, maar dan gaat de telefoon. De rioleringsdienst. Ze hebben de telefoon gevonden. Zou het? Zou het echt? We kunnen hem ophalen bij de dienst. Hoera, hoera, hoera, allemaal in de auto en op pad. Ik denk dat we een half uur onderweg zijn, zoeken en rijden en zoeken, maar dan komt er een man op ons af, met in zijn hand, ja... nee... ja... niet te geloven, mijn telefoon. Freddy duwt hem iets in de hand, wat hij eerst afwimpelt, maar dan aanneemt. Wat een feest. Ik kan het nog bijna niet geloven, maar dan zie ik toch echt, mijn telefoon, niet eens nat, ook de OV kaart zit er nog in en briefjes die Howy me had gegeven. Het wordt daarna extra feestelijk, heel gezellig en heel lekker samen eten.

Dinsdag 24 september

we gaan op pad om Washington te ontdekken. Teresa gaat mee. Freddy brengt ons eerst met de auto naar  een metrostation. Ballston. Daar kopen we een senioren-OVkaart. Voor ons alles half geld. Naar het centrum, wereld beroemde gebouwen als het Witte huis, Capitool, Washington tower. Wandelen over de enorme Mall. Grote indrukwekkende gebouwen. Veel musea. Corcoran Gallery of Art gaan we binnen. Verrassend. 

Het is warm en we krijgen net zin om wat te drinken en een wc te zoeken als we voor het  National Museum of African American History and Culture staan. We gaan, denken we, even naar binnen. Even? Nee, we worden direct gegrepen door wat we zien. Het is een prachtig museum. Vanaf de onderste drie verdiepingen wordt de geschiedenis vanaf de aankomst van de eerste slaven uit Afrika, gegeven tot nu. Overzichtelijk en aangrijpend, de vrijheidsstrijd, de strijd tegen racisme en voor gelijke rechten. We gaan pas naar buiten als om half zes het museum gaat sluiten en dan moet Don helaas de bovenste verdieping missen waar de invloedenvan muziek het thema zijn.

Met metro en bus naar huis, naar het huis van Freddy en Amelia, waar Amelia een lekkere maaltijd  voor ons klaar heeft staan. Constantino, een andere broer komt eten en we spreken met hem af voor woensdag.

woensdag 25 september

Een van de broers, Oscar, heeft een paar dagen geleden een ongeluk gehad met een zaagmachine en heeft drie van zijn tenen afgezaagd. Hij zal binnenkort geopereerd worden, want hij kan weinig, in ieder geval niet lopen. Teresa gaat voor hem zorgen.Een aantal broers woont bij Teresa in huis, maar omdat wij er zijn logeert Teresa nu in het huis van Freddy. 

Freddy brengt Teresa naar haar huis en ons naar Ballston metrostation, wij willen naar National Museum of the American Indian American. Na een boeiende film lopen we rond en zien al snel veel wat we ook in Peru zagen, de Inka trail, Cusco. Er is veel bijzondere kunst. Totempalen, keramiek, maar ook grote gebruiksvoorwerpen zoals de rieten kano die we in Peru zagen. Wij zagen hem daar aan de kust, hier lees ik dat deze vooral in Bolivia en Peru in het Titicacameer meer wordt gebruikt.

En nu, keuze uit het Holocaustmuseum, daar word je verdrietig van of Hirshhorn museum, daar word je vrolijk van. We kiezen: vrolijk worden en laten Constantino weten dat we rond 3 uur bij de ingang zullen wachten. Hirshhorn is moderne kunst. Veel film. Als Tino komt hebben we nog een uur om er samen met hem door te lopen, dan moet hij echt zijn auto van de tijdelijke parkeerplek halen, dus we gaan naar zijn huis. Toch ook weer meer dan een half uur rijden, zij vinden alles heel dichtbij, maar dat vind ik niet.

Wat een verrassing, het huis en werk van Tino. Overal in en rond het huis zie je zijn kunst, alles gemaakt van gevonden of kapotte dingen. Recyclekunst. Een grote bloem met bijen en vlinder in de voortuin, in huis gaat het overal door, tot in de wc, overal een heerlijk feest. Ik laat het verder aan de foto’s over.

Teresa komt met Victor, de vader van Rocio. Hij blijft maar heel even want hij heeft een klus te doen. Gelukkig mag ik nog wel even een foto van de twee opa’s van Ayla en Sofia maken.

Teresa heeft eten mee genomen, Tino zorgt voor een glaasje wijn. Het wordt een feestelijke avond en de vreugde wordt nog verhoogd als Susan, de vrouw van Tino thuis komt. Wat fijn dat haar laatste les niet door ging, daardoor is ze wat vroeger. Ze geeft Pilates.  Zij hebben samen enorm veel gereisd, aanleiding is meestal de reizen die zij voor haar werk maakt, maar Tino kan dan altijd mee. Uiteindelijk brengt Tino ons weer naar het huis van Freddy. Wij hebben inmiddels besloten om een terugreis bus voor vrijdag te zoeken i.p.v. donderdag. Eigenlijk hakte Teresa de knoop door, ze vond toch al dat we veel te kort bleven. De gastvrijheid is groot en er is nog zoveel te beleven.

Donderdag 26 september

Durven we het aan? Het holocaustmuseum? Ja. We doen het. Teresa gaat mee.  Als we al even in de metro zitten roept Don, we gaan de verkeerde richting uit. De tram stopt, Don stapt uit, de deuren gaan weer dicht, de tas van Teresa zit er tussen, maar ze blijven dicht en wij zijn nog binnen. De tram rijdt verder. We zwaaien naar Don. Een vriendelijke vrouw in de tram vraagt ons waar we heengaan en vertelt dan dat we goed zitten. Wij wel. Dan bel ik Don en vertel hem dat hij de volgende kan nemen. Wij blijven in de tram tot  Smithonium. Daar zullen we op hem wachten.

Vonne schreef het al, Howy durft het nog niet aan, Holocaustmuseum is heftig. Meteen het begin al, met het verhaal van Daniël. Een kleine jongen die de oorlog overleefde, maar wel alles meemaakte, het leven in een getto, opgepakt worden, concentratiekamp. Het is allemaal mooi opgebouwd, met foto’s en filmpjes. Nieuw voor mij was de volgende afdeling, een tijdlijn door Amerika heen in de oorlogsjaren, hoe de publieke opinie en hoe de politieke houding was ten aanzien van inmenging in de oorlog of niet. Goed en overzichtelijk. 

Na een kopje koffie in het museum zoeken we wat luchtigers, we wandelen naar het kasteel. Smithonium. 

 Het gebouw valt enorm uit de toon bij alle witte en grijze gebouwen hier rond de Mall. Binnen heel veel informatie over alle musea van Washington. Maar we zijn moe, met de metro terug waar vandaan Freddy ons weer ophaalt. Later maken we ons klaar om met Freddy en Teresa uit eten te gaan. Het is onze laatste avond en we kiezen voor een Thais restaurant. Zoals we hier mensen van de hele wereld zien, zo zijn er ook restaurants van de hele wereld. Ik vergeet een foto te maken, maar het is allemaal erg fijn. Morgen, vrijdag, terug naar Nyack.