Zaterdag 7 september Columbia Icefield

We vertrekken al vroeg uit onze prettige cabin, want Columbia Icefield is nog ver weg. Minstens 150 km. Zo gauw we Jasper, het stadje voorbij zijn zien we steeds meer bergen met sneeuw op de toppen. We willen de Skywalke Icefield gaan doen, maar daarvoor moeten we eerst naar het Icefield, zoals ik dat 48 jaar geleden heb gezien. Toen hebben we er ook in kunnen lopen, dat lijkt nu onmogelijk. Er is een groot gebouw neer gezet en er zijn bussen die je naar de skywalk brengen. Het is allemaal heel toeristisch geworden in die 48 jaar. Cheryl heeft al tickets voor de Skywalk en we kunnen mee met een bus erheen. Niet ver en we hebben een chauffeur die echt een vrolijk toneelstukje maakt van het ritje.

Deze gletsjer is ongeveer 6 km lang, de grootste van de Rocky Mountains. Tegenwoordig wordt het afgeraden er zelf in te wandelen, je kunt in een verborgen spleet terecht komen ofzo. Wij wandelden er 48 jaar geleden gewoon in. Onverstandig? Waarschijnlijk, maar wel mooi. Ik heb er nog foto’s van. Met Hein en kleine Johny en Joanne. En vader en moeder en natuurlijk Kees en Linda.

Het is eng, heel eng. Maar toch, het uitzicht is geweldig. Eng vooral vind ik dat de bodem van glas is en dat je zo duidelijk kan zien hoe hoog je bent. Maar toch, na een tijdje voelt het veilig genoeg om gewoon om je heen te kijken. We wandelen de hele route, heel mooi. 

Terug met de bus naar de auto. Alles heeft veel meer tijd genomen dan goed is voor het volgende plan van de dag, avondmaal in Edmonton met Joanne, Stephany, her husband Sean and his parents in a restaurant. Joei’s ofzoiets heette het. 

We arriveren meer dan een half uur te laat, maar het weerzien met Joanne is heerlijk. Zo goed haar te zien, na veertig jaar, zoiets. Stephany zag ik nog niet eerder, ze is zwanger van haar eerste dochter, Sofia zal ze waarschijnlijk heten en ze wordt 1 november verwacht. Het wordt een heel gezellige maaltijd, ondanks de rare plek van de tafels. Ach