Van Maandag 9 september tot en met Woensdag 11 september. Onze laatste dagen Canada.

Maandag

Vroeg op, we willen naar Sherwood Care waar Linda woont. Met John wandelen we door de ontmoetingsruimte bij de ingang, maar zien Linda nergens. Het is een grote, vriendelijke ruimte, met veel kleur, beschilderde muren, bloemen op de tafels. Door lange gangen die er ook heel kleurig uitzien, komen we bij de kamer van Linda. Daar is ze ook niet. Terug naar de eetzaal, en ja hoor. Verheugd kijkt Linda op als ze John ziet, dan ziet ze mij. Ze kijkt me even nadenkend aan, dan roept ze: “Tineke, Tineke, you are Tineke,” Ze is heel blij en wil meteen dat we naar haar kamer gaan. Dat doen we. John duwt haar met de rolstoel, waar ze gewoonlijk zichzelf mee voort bewegen kan. Een jaar geleden is ze gevallen, ze woonde toen nog thuis. Na deze val echter kon dat niet meer en na haar ziekenhuis verblijf kon ze hier terecht. Gelukkig, want dit huis had de voorkeur van John en Joanne en ik snap direct waarom.

Ze is heel blij. Ik merk wel dat ik duidelijk moet praten, haar gehoor is wat minder, haar blik open en blij. Ze stelt vragen, hoe gaat het, hoe vinden jullie het in Canada, wat hebben jullie gedaan. Ze vraagt naar de familie in Nederland, weet alle namen. Als ze naar An vraagt vertel ik haar dat An haar zo graag wil spreken, even haar stem wil horen. We kunnen bellen, dat vindt Linda leuk. Het lukt snel, An verwachtte ons. Ik zet mijn telefoon op luidspreker en dat gaat goed. Helaas hoort Linda het soms niet helemaal goed, soms lijkt ook de lijn niet helemaal duidelijk. Dan laat Don een foto van An zien op mijn IPad en lijkt het gesprek ook beter te gaan. Tien waardevolle minuten duurt het gesprek. Heel goed.

Het boek dat ik maakte na het overlijden van Kees, dat ik eigenlijk meenam voor John, hebben we mee genomen en we praten aan de hand van het boek over oude herinneringen en broers en zussen die voor het boek schreven of erin op de foto’s staan. Ze herkent iedereen. Erg leuk. Ik herken steeds meer Linda zoals ze vroeger was. Heel positief, tevreden met wat ze nog wel kan, blij met weinig. Erg goed. We zijn allebei ontroerd bij het afscheid nemen als wordt aan gekondigd dat haar lunch klaar staat in de eetzaal, waar we opnieuw afscheid nemen.

John rijdt ons naar Edmonton. We willen naar het Royal Alberta Museum. Helaas , sinds deze maand is het gesloten op maandag en we besluiten om een Edmonton wandeling, sightseeing te doen richting het werk van Cheryl. We brengen haar een kop koffie en zien haar werkplek. Een hoog gebouw, mooi uitzicht, veel wachtende patiënten.

Een flinke wandeling, maar zo krijgen we een idee van deze stad. Een enorme stad, brede straten, alleen nieuwe gebouwen, groot. Echt anders dan Europese steden.

Cheryl gaat deze avond naar haar dochter Michelle, wij gaan naar huis en gaan een avond restjes eten.

Dinsdag 10 september

Het weer is echt omgeslagen. Was het zaterdag nog hoogzomer, nu is het koud en nat. We willen kijken of we de beverdam in de enorme vijver achter het huis van Cheryl en John kunnen bereiken. Met John gaan we op pad. Gelukkig kunnen we laarzen lenen. Dat is hard nodig, maar ondanks dat kunnen we niet ver komen. Een mooi zicht op de achterkant van het huis, dat wel, maar geen bever en geen beverdam. We durven niet ver genoeg te gaan. Het is wel heel mooi.

Deze middag lukt het gelukkig wel om Royal Alberta Museum binnen te komen, gratis omdat John kan laten zien dat hij in de Navy is geweest. Daarom mogen we er all drie gratis is. Het is een prachtig museum. We zien de speciale Viking tentoonstelling, dan verdiepen we ons in de geschiedenis van Canada. 

Voor het avonddiner hebben we afgesproken in een fish and chips restaurant, met Jesse, zoon van Joanne (kleinzoon dus van mijn broer Kees) en zijn kinderen Scarlett 7 jaar en Vincent 2 jaar. Het wordt een heel gezellige maaltijd. Scarlett vindt het heerlijk om in mijn boekje samen met mij te tekenen. Ze zit lekker de hele maaltijd dicht bij me, we hebben een leuk  contact. Vincent valt in slaap.

woensdag 11 september

Onze laatste dag. Plan 1, Ukranian village, kan niet, gesloten, Plan 2 Ecoplaza kan niet, gesloten, Plan 3, West Edmonton Mall Gateofzo,  de grootste shopping mall van Noord Amerika, is open. Daar gaan we met John naar toe. Groot, groot, heel groot. Een enorm zwembad, alsof het een stuk zee met strand is, een ijsbaan, een zeeleeuwenvijver, een kermis, een sprookjespark, er speelt een bandje er komt geen eind aan en uiteraard, eindeloos veel winkels. Cheryl zei: “ ik koop er nooit iets,” Don wel, hij koopt er schoenen. 

Het is aan de andere kant van de stad, in West, we zitten dus ook weer lang in de auto. Thuis halen we Cheryl op, die net thuis is van haar werk. We gaan naar Zuid Edmonton, daar woont Michelle, dochter van Cheryl met man en drie kinderen. Michelle komt met Hayden, bijna 7 jaar, Hudson 5 jaar en Emma 20 maanden oud. Hayden heeft net karate les gehad en we eten er met hen in een sport/café/restaurant. Leuk om Michelle en de kinderen te ontmoeten, de man van Michelle is er helaas niet bij. Het is een prettige maaltijd, de kinderen eten niet veel, maar er worden ongevraagd een stapel doosjes gebracht om mee te nemen wat je niet opeet.

Thuis, onze laatste avond, we halen gezamenlijke herinneringen op, praten over Kees, over de dingen die Kees aan John vertelde over zijn jeugd, over onze ouders, over de russenoorlog en Cheryl komt met twee boekjes over de russenoorlog die ze mij wil geven.  Ze zijn in het Nederlands, dat kunnen ze toch niet lezen.

Het gaat om Tragedie op Texel van J A van der Vlis en om Geweld en vuur over de Eierlandse polder van Albert Dros Dzn. Landbouwer op de hoeve “Bland en Berg” Oorlogsherinneringen in Eierland.

De volgende dag 12 september vliegen we via Toronto naar New York. Een vlotte reis. Howy wacht ons op in New York. We zijn er. Heel fijn om weer hier te zijn. Het is hier prachtig weer, we ontbijten in de tuin en mijn reislog is weer bij.

liefs voor jullie allen,