Lambayeque, Pimentel en met de bus naar Mancoro 16 januari

Donderdag 16 januari

Op een of andere manier lukt het niet om foto's te te uploaden, later hoop ik wel, want deze donderdag hebben we wel veel bijzonders gezien. De dag begon met het tweede museum dat Lambeyeque rijk is: Museo Arqeologico national Bruning. Ik plaatste hier al een foto van het museum. Jup, Ayla en Teresa gingen mee. Een prachtige verzameling archeologische vondsten, maar ook mooi nagemaakt hoe het leven was in de tijd van de Sican, de Moche en de Lambeyeque.

Don en ik namen erna een taxi naar San Jose, een vissersdorpje aan de kust. Hier heel andere bootjes dan in Pimentel, houten bootjes, geen riet. Mensen die netten boeten, mensen die hun boot klaar maken, tractors die  de boten naar het water duwen, veel leven. In de verte zagen we Pimentel. Erheen lopen? Wij dachten 10 km, twee uur lopen? Eerst iets eten. Een klein restaurantje op het strand, heel vriendelijke mensen, vroegen we om advies. Een uur lopen, dachten ze. We deden het.

De foto's van wat we op deze tocht zagen, zijn echt nodig om een beeld te krijgen. Fascinerend wat we hier op strand vonden. Dode vissen, krabben, vogels, schelpen, die hadden we al eerder gezien, maar dode dolfijnen en enorme zeeleeuwen, zowel vers als al een tijdje was voor ons erg nieuw. Soms zagen we mensen aan het vissen, maar na ongeveer een uur, was het strand echt helemaal leeg en Pimentel was niet dichterbij gekomen. Ik raakte ervan overtuigd dat Pimentel voor ons uit rende, of in ieder geval net zo hard liep als wij. Don dacht dat dat maar zo leek, omdat het inmiddels bewolkt was geworden en Pimentel daardoor minder zichtbaar. Heel onverwacht zagen we over het strand een rivier en wij liepen aan de verkeerde kant. Zo zouden we de zeelijn kwijt raken. We waagden de oversteek. Inmiddels dieper dan we dachten. Mooi was dat hier groene vetplantjes op het strand groeiden, die heel veel vogels, zelfs gieren aantrokken. Uiteindelijk gaf Pimentel toe en stopte met voor ons uitlopen, na drie uur liepen we het dorp binnen. We waren moe, maar heel tevreden over de geweldige tocht.

Een taxi terug bleek lastig. Het was inmiddels donker geworden. We dronken eerst iets en daarna was het enige vervoersmiddel een busje die op elke hoek stopte, dan werd er Chiclayo geroepen, in de hoop het busje vol te krijgen en pas toen dat gelukt was, naar Chiclayo reed, waar wij een ander busje naar Lambayeque konden zoeken. We namen een taxi, want deze avond hadden we een nachtbus geboekt voor onze hele groep, inclusief, Esther en Donata naar Mancora.

De nachtbus vanuit Lambayeque vertrok om iets na 10 uur. Wat een plan, zeven volwassenen, drie kinderen, van 0, 2 en 3. Zeven uur in de nacht rijden naar een strandhotel. In het begin was er nog een film om je wakker te houden met veel vechten, niet fijn voor de kinderen, (ook niet voor mij) maar die vielen gelukkig vrij snel in slaap. De volwassenen hadden het zwaarder. Om half vijf 's morgens kwamen we aan. Een busje stond te wachten om ons naar het hotel te brengen en hoewel we eigenlijk pas om elf uur in onze kamers zouden kunnen, kregen we kamers met voldoende bedden, zodat we allemaal in slaap konden donderen. 

Verslag Mancora volgt later, nu proberen of er toch nog wat foto's bij kunnen komen.